Op de website van World Servants staan een aantal verhaaltjes van zowel deelnemers als locals waarin ze vertellen over hun ervaringen. Wat heeft het project waar ze aan hebben meegewerkt voor impact gehad op hun leven? Hieronder de verhalen van Grytsje, een 21 jarige Nederlandse, en van Salma, een 36 jarige vrouw uit Tanzania.
GRYTSJE STAAT SINDS HET PROJECT ANDERS IN HET GELOOF
Dat een World Servants-project indruk op je kan maken, dat bewijst het verhaal van Grytsje Buursma, nu 21 jaar. Twee jaar geleden ging ze met World Servants naar Zambia. Er is sindsdien heel wat in haar leven veranderd…
‘Ik vraag me nog steeds wel eens af waarom ik twee jaar geleden nou net voor dat ene project in Zambia heb gekozen. Een jaar eerder besloot ik al, samen met een vriendin, om mee te gaan met World Servants. We kenden de organisatie en wilden dat zelf wel eens meemaken. Hoe verder de reis, hoe beter.
En daar sta je dan. Midden in een groot onbekend land. Zonder stromend water en elektriciteit. ‘Wat moeten die lokale mensen het zwaar hebben’, dacht ik. Materieel gezien hadden die mensen echt heel weinig. De meeste mensen sliepen op de grond in een klein huisje. Maar waarom waren die mensen dan toch zo gelukkig? Materieel gezien had ik alles wat ik nodig had in Nederland, maar stiekem was ik helemaal niet zo gelukkig. Ik miste iets, iets wat zij wel hadden. Een levend geloof in God.
Ik ben christelijk opgevoed en kende de verhalen. Ik geloofde dit ook allemaal wel, maar ik voelde er weinig bij. Dit veranderde toen ik erachter kwam dat de lokale bevolking ons zag als hun gebedsverhoring. Zij hadden gebeden dat er een school mocht komen waar de kinderen naartoe konden gaan. En dan komt er opeens zo’n groep blanken die het met hen bouwt. God gebruikte ook mij voor zijn plannen. Ik was ook van belang. Samen met een superhechte groep, waarbinnen ik me enorm op mijn gemak voelde, was er voor de lokale bevolking iets veranderd, maar in mij was ook iets veranderd.
Als ik een ander project had gedaan of andere projectgenoten had gehad was dit misschien niet gebeurd. Onbewust werd ik door God al op deze weg geleid. Zijn plannen falen niet. Na het poject in 2010 heb ik mijn leven omgegooid en ben ik Bijbelschool ‘De Wittenberg’ gaan doen. Iets wat ik voor het project nooit had verwacht. Mijn leven heeft door World Servants een ‘big change’ gemaakt. En mijn werk is nog niet klaar. Over een paar weken vertrek ik als toerustingstaflid naar Ghana.’
‘IK HAD NOOIT VERWACHT DAT ER MENSEN NAAR ME OM ZOUDEN ZIEN’
Salma Hassan is 36 jaar, gehandicapt en woont in Tanzania in Handeni, het gebied waar World Servants samen met Dorcas bouwt aan woningen voor de allerarmsten. Ook Salma en haar vijf kinderen kregen in 2010 een nieuw huis. Sindsdien is haar leven op veel punten veranderd.
‘Mijn benen zijn vergroeid. Daarom kan ik niet lopen’, vertelt de 36-jarige Salma, terwijl ze op de veranda van haar nieuwe huis zit. ‘Door mijn handicap kan ik geen kant op. Eerder moest mezelf maar zien te redden.’ De mensen uit het dorp hielpen haar niet, vanwege haar handicap, bang om het ook te krijgen. Ook de man van Salma liet haar daarom in de steek. Nog steeds is ze daar verdrietig over. Ze zegt: ‘Daar zat ik dan met vijf kleine kinderen, in een klein huisje van gras en takken. Door de harde regen was het huis ingestort. Daardoor raakte ik dakloos en wist ik niet waar ik heen moest. Ik had geen mogelijkheden om een nieuw huis te bouwen. Wat voelde ik me in die tijd vernederd door de mensen uit het dorp. Ik was regelmatig bang.’
In 2010 kwam een World Servants-groep om in het dorp van Salma mee te bouwen aan nieuwe huizen. ‘Ik ben er enorm blij mee’, glimlacht Salma. ‘Nu heb ik een plek voor mezelf. De kinderen hebben de ruimte en het huis beschermt me tegen de regen en tegen de warme zon. Ik heb een vaste plek om te wonen. Het heeft me meer zelfvertrouwen en rust gegeven.’
Maar, Salma wil benadrukken dat er ook veel veranderd is door de komst van de groep Nederlanders. ‘Ik had nooit verwacht dat blanke mensen naar me toe zouden komen en naar me om zouden zien. Dat ze zo’n lange reis voor mij overhebben, dat is heel bijzonder.’ Verder zag Salma ook dat de jonge Nederlanders goed met elkaar konden samenwerken en veel plezier met elkaar hadden. Salma: ‘Iedereen in het dorp heeft het er nog wel eens over. Wij gaan nu ook vriendelijker met elkaar om.’
Kapster
Tegenwoordig zit Salma niet meer in haar eentje, maar komen er veel mensen bij haar langs. Dit heeft ook te maken met de groep Nederlanders. Salma vertelt: ‘Een paar meisjes uit de groep wilden graag vlechtjes in hun haar. De coördinator kwam langs om te vragen wie dat kon. Ik heb dat vroeger geleerd en heb toen de haren van de Nederlandse meisjes gevlochten. De mensen uit het dorp zagen dat en spraken erover. Ze vonden het ongelofelijk dat ik, een gehandicapte vrouw, dat kon. En, het allermooiste is dat er nu regelmatig vrouwen uit de omgeving komen om hun haren door mij te laten vlechten. Daar verdien ik nu wat geld mee om mijn kinderen eten te kunnen geven.’ En, Salma heeft nog meer plannen: ‘Mijn droom is om nog meer technieken te leren en verder te groeien als kapster’.
Wat zou een World Servants project voor jou kunnen betekenen?